Ik schrijf dit met bezorgdheid: crypto feliciteert zichzelf met het verkrijgen van legitimiteit—integreren met TradFi en een gevoel van aankomst vieren—precies op het moment dat de conceptuele blinde vlekken zich uitbreiden. Er is euforie in de lucht, maar ook een gebrek aan nederigheid en historische kennis over hoe financiële systemen zijn ontworpen, welke problemen regulering daadwerkelijk heeft opgelost, en of crypto stilletjes diezelfde mislukkingen onder nieuwe gedaanten recreëert die moeilijker te detecteren zijn. De framing die wordt aangeboden door @dannyryan—en versterkt door @hasu—is een voorbeeld van deze conceptuele verschuiving: het behandelen van tegenpartijrisico alsof het een decentralisatieverhaal is. Laten we duidelijk zijn: decentralisatie heeft niets te maken met tegenpartijrisico. In TradFi kun je nul decentralisatie hebben en toch het tegenpartijrisico aanzienlijk verminderen; dat is het hele punt van clearinghouses en CCP's. Omgekeerd, zelfs in (soort van) technisch "decentraliseerde" systemen—op de grootboeklaag—kun je nog steeds enorm tegenpartijrisico hebben op de economische en governance-laag (bijv. leners die in leenprotocollen in gebreke blijven, stablecoins die falen om terugbetalingen te honoreren, AMM's die insolvent worden onder druk, oracle-fouten die leiden tot massale liquidaties, en governance multisigs of token whales die plunderen). Tegenpartijrisico is het risico dat je economische partner zijn verplichtingen niet kan nakomen. Blockchains kunnen operationeel afwikkelingsrisico verminderen, maar ze elimineren het economische risico niet, wat de kern van tegenpartijrisico is. Het verwarren van de twee is als het verwarren van sanitair met kredietwaardigheid: alleen omdat de leidingen (soort van) gedistribueerd zijn, betekent niet dat de lener je kan terugbetalen. Een blockchain had misschien geholpen met de transparantie van CDS-exposures in 2008, maar het had de echte oorzaak niet kunnen stoppen: wijdverspreide wanbetaling op fysieke hypotheken en de ineenstorting van echte onderpanden. In feite kan DeFi het tegenpartijrisico *verergeren.* Zelfs als on-chain posities transparant zijn, kun je het economisch eigendom niet verifiëren—vooral in omgevingen met schaduwposities, synthetische blootstelling, of secundaire markttransacties tussen anonieme accounts. Hele clusters van wallets kunnen zijn: - gecontroleerd door dezelfde entiteit, - coördinerend als een collusieve groep, of - economisch verstrengeld op manieren die geen slim contract kan zien. On-chain transparantie onthult niet wie uiteindelijk achter een account staat, welke verplichtingen ze off-chain hebben, of hoe onderling verbonden hun posities zijn. Dit is de klassieke toestand van verborgen tegenpartijblootstelling. Crypto is al vastbesloten om stablecoins en andere instrumenten vrij verhandelbaar te maken tussen anonieme accounts in diepe secundaire markten. Maar dit vergroot het probleem: we hebben geen idee of deze "onafhankelijke" tegenpartijen financieel verbonden, risicogerelateerd, of deel uitmaken van dezelfde economische actor zijn. En nee—systemen zoals "Proof of Personhood" lossen dit niet op. Economisch eigendom is een economische relatie: je kunt verifiëren dat twee accounts overeenkomen met twee menselijke wezens en toch geen inzicht hebben in of ze een balans, een fonds, een schuldeiser, of een coördinerende syndicaat off-chain delen. (Zoals ik laat zien in Compressed to 0: The Silent Strings of Proof of Personhood, ontstaat dit probleem zelfs voor systemen die expliciet zijn gebouwd voor identiteitsverificatie) [1]. Waarom ben ik zo bezorgd? DeFi loopt het risico de ondoorzichtigheid van schaduwbankieren te recreëren terwijl het zichzelf overtuigt dat het risico en verantwoordelijkheid heeft opgelost. ...