Kyoto heeft me verrast. Ik dacht dat het "mooier" zou zijn in de traditionele zin van het woord, vol met machiya en historische gebouwen. Hoewel deze op sommige plaatsen bestaan (en ze zijn overbevolkt), is het grootste deel van de stad meer hedendaags met geschiedenis die erdoorheen is verweven.

In het begin was ik een beetje teleurgesteld, verwachtend (misschien onterecht / onredelijk) dat het een Rome of Amsterdam zou zijn in zijn uitgebreide aantrekkingskracht. Maar het is een moderne stad, groter dan San Diego, waar verschillende miljoenen mensen wonen en werken. Op deze manier bekeken, wordt het weer spannend.

De meeste toeristen komen hier niet voor de stad zelf, maar voor de tempels, tuinen en de nabijheid van de natuur (en ze zijn prachtig). Er is eigenlijk geen goed Westers equivalent, maar wanneer het op deze manier wordt herformuleerd, is de kwaliteit van Kyoto indrukwekkender. Het zou zijn alsof je de natuurlijke omgeving van Jackson, WY, zou combineren met het urbanisme van Philadelphia en de geschiedenis van Charleston (hoewel niet zo rijk als Kyoto, natuurlijk). Dit maakt het tot een bijna onvoorstelbaar aantrekkelijke stad.

Meer verkenningen en observaties komen eraan, maar voor nu ga ik de stad waarderen voor wat het is, niet voor wat ik in eerste instantie verwachtte dat het zou zijn. Een echte stad, geen openluchtmuseum in zijn geheel, vol lagen van traditie, tegenstrijdigheden en vreugde.