Net buiten het monument van Charlie zie ik mensen van alle leeftijden, achtergronden, rassen... sommigen zijn duidelijk gehandicapt, sommigen hebben hun kinderen bij zich, sommigen zijn duidelijk zwanger... ze kwamen allemaal op een zondag om zijn verlies te rouwen. Het maakte hen niet uit dat het erg heet zou zijn, dat ze lange tijd moesten staan, dat het behoorlijk ver lopen was, of dat ze misschien niet binnen zouden komen. Ik bedoel mensen in hun 80s, mensen met een ernstige mank, mensen die extra gewicht dragen... allemaal zeiden ze, het maakt me niet uit, ik wil hier deel van uitmaken. Mijn afscheid nemen, mijn respect betuigen, zijn leven eren en aanwezig zijn om mijn kracht en liefde naar Erika en zijn familie te sturen. Het is opmerkelijk.