🇺🇸 GÖRÜŞ: HAKEMLER BEKLEME OYUNUNU OYNADIKLARINDA... BU POTANSIYEL BIR GECIKME DOLANDIRICILIĞI MI? Kimsenin yüksek sesle söylemek istemediği şey şu: göçmenlik mücadelesi artık tartışmaları kazanmakla ilgili değil... Sürenin bitmesiyle ilgili. Yargıç James Boasberg, göçmenlik politikasının eseri üzerine çok temiz, çok kesin bir karar yerine, oyunu mükemmel şekilde yansıtan bir karar verdi. Evraklar temizlendiğinde, soru "bu sınır dışı edilmeler gerçekleşmeli mi?" değil, "şu noktada denemeye değer mi?" olacak. Bu, gecikmeyle sınır dışı edilmedir ve alaycılığıyla parlak bir yaklaşım. Matematik basit: her geçen hafta daha fazla kaynak kaybı, daha fazla dava soğuk, daha fazla siyasi sermaye tükeniyor. Sonunda, uygulamanın maliyeti düşünülebilecek herhangi bir faydayı aşar. Poliçe yanlış olduğu için değil, doğru olamayacak kadar pahalı olduğu için sona erdi. Bunu özellikle sinir bozucu kılan şey, seçmenlerin göçmenlik konusunda net bir yetki sunmaları. Trump'ı tesadüfen seçmediler, özellikle modern tarihin en sert uygulaması vaat eden adayı seçtiler; milyonlarca Amerikalı tam da bu sonuca oy verdi. Ama işte sistemle ilgili rahatsız edici gerçek şu: tek bir yargıç, bu demokratik seçimi usul savaşıyla sonsuza kadar içinde tutabilir. "Yanılıyorsun" demeyecek kadar değil, "bu formları doldur, raporları dosyala, bu gereklilikleri sağla" diyerek. Bin yönetici kesintiyle ölüm. Daha derin mesele Boasberg değil, hukuki emsalleri takip ediyor, yargıçların yaptığı gibi davranıyor; sorun ise her gecikmeyi zararsız, her usul tüssünü nötr olarak gören bir yargı felsefesi. Ama gecikme nötr değildir, çünkü tüm amaç uygulamayı o kadar zahmetli hale getirmek ve işlevsel olarak imkansız hale gelmek. Bir politika hiçbir zaman yasa dışı olarak kabul edilmeden anlamsız hale getirilebiliyorsa, o milyonlarca oy tam olarak ne başardı? ...