Piszę to z niepokojem: kryptowaluty gratulują sobie zdobycia legitymacji—integrując się z TradFi i celebrując poczucie przybycia—dokładnie w momencie, gdy ich konceptualne ślepe punkty się powiększają. W powietrzu unosi się euforia, ale także brak pokory i wiedzy historycznej na temat tego, jak zaprojektowane były systemy finansowe, jakie problemy regulacje faktycznie rozwiązały i czy kryptowaluty cicho odtwarzają te same błędy pod nowymi przebraniami, które są trudniejsze do wykrycia. Ramka zaproponowana przez @dannyryan—i wzmocniona przez @hasu—jest jednym z przykładów tego konceptualnego poślizgu: traktowanie ryzyka kontrahenta, jakby to była historia decentralizacji. Bądźmy szczerzy: decentralizacja nie ma nic wspólnego z ryzykiem kontrahenta. W TradFi możesz mieć zerową decentralizację i nadal znacznie zredukować ryzyko kontrahenta; to jest cały sens izb rozrachunkowych i CCP. Z drugiej strony, nawet w (w pewnym sensie) technicznie "decentralizowanych" systemach—na poziomie księgi—możesz nadal mieć ogromne ryzyko kontrahenta na poziomie ekonomicznym i zarządczym (np. niewypłacalność pożyczkobiorców w protokołach pożyczkowych, stablecoiny, które nie honorują wykupu, AMM stają się niewypłacalne pod presją, awarie oracle, które prowadzą do masowych likwidacji, oraz multisigi zarządzające lub wieloryby tokenów rabujące). Ryzyko kontrahenta to ryzyko, że twój partner ekonomiczny nie może wykonać swojego zobowiązania. Blockchainy mogą zredukować ryzyko operacyjne rozliczeń, ale nie eliminują ryzyka ekonomicznego, które jest rdzeniem ryzyka kontrahenta. Mylenie tych dwóch jest jak mylenie hydrauliki z wiarygodnością kredytową: tylko dlatego, że rury są (w pewnym sensie) rozproszone, nie oznacza, że pożyczkobiorca może ci zwrócić pieniądze. Blockchain mógłby pomóc w przejrzystości ekspozycji CDS w 2008 roku, ale nie mógłby zatrzymać prawdziwej przyczyny: powszechnej niewypłacalności na fizycznych hipotekach i upadku rzeczywistego zabezpieczenia. W rzeczywistości, DeFi może pogorszyć ryzyko kontrahenta *jeszcze bardziej.* Nawet jeśli pozycje on-chain są przejrzyste, nie możesz zweryfikować rzeczywistego właścicielstwa—szczególnie w środowiskach z pozycjami cieniowymi, syntetyczną ekspozycją lub handlem na rynku wtórnym wśród anonimowych kont. Całe klastry portfeli mogą być: - kontrolowane przez ten sam podmiot, - koordynujące jako grupa koluzjonistyczna, lub - ekonomicznie splątane w sposób, którego żaden inteligentny kontrakt nie może dostrzec. Przejrzystość on-chain nie ujawnia, kto ostatecznie stoi za kontem, jakie mają zobowiązania off-chain, ani jak powiązane są ich pozycje. To jest klasyczny stan ukrytej ekspozycji kontrahenta. Krypto już od dawna dąży do tego, aby stablecoiny i inne instrumenty były swobodnie wymienialne wśród anonimowych kont na głębokich rynkach wtórnych. Ale to potęguje problem: nie mamy pojęcia, czy te "niezależne" kontrahenci są finansowo powiązani, skorelowani ryzykiem, czy są częścią tego samego podmiotu ekonomicznego. I nie—systemy takie jak "Proof of Personhood" nie rozwiązują tego. Rzeczywiste właścicielstwo to relacja ekonomiczna: możesz zweryfikować, że dwa konta odpowiadają dwóm osobom, a mimo to nie mieć wglądu w to, czy dzielą bilans, fundusz, wierzyciela, czy koordynującą syndykat off-chain. (Jak pokazuję w Compressed to 0: The Silent Strings of Proof of Personhood, ten problem pojawia się nawet w systemach zbudowanych wyraźnie do weryfikacji tożsamości) [1]. Dlaczego się martwię? DeFi jest w niebezpieczeństwie odtworzenia nieprzejrzystości bankowości cieniowej, przekonując siebie, że rozwiązało ryzyko i odpowiedzialność. ...